Ναι οκευ, ο τίτλος είναι απο παράσταση του Σέφερλη, αλλά αν το ξέρατε πρίν σας το πώ, τι λέει αυτό για σας? Χμμ? Και νάι, γυρώντας σπίτι σήμερα πήρα ενα τοστ να χώ να φάω άυριο το πρωί. Στο Super Markeτ η μπροστινή μου στην ουρά έτρωγε Baked Beans (τα οποία είχε μόλις αρπάξει απο ένα ράφι) με ΤΟ ΧΕΡΙ. Υπόθετω πως είχε καταναλώσει αρκετή ποσότητα αλκοόλ.
Σήμερα βγήκα με τους συγκατοίκους μου σε ενα πολύ ωραίο event, Swing & Shout λεγόταν και ήταν ενα 20s themed βράδυ. Παρότι ήταν ωραία, πρίν τις 3 μπύρες το μόνο που έκανα ήταν να παρατηρώ τους άλλους σαν εξωγήινος, ή σαν να είναι αυτοι εξωγήινοι. Πάντως συνειδητοπόιησα ότι πιθανότατα έχω μια υπερδύναμη, αυτή είναι το να βρίσκω ΠΑΝΤΑ θέση/μέρος να κάτσω σε club. Ναι το ξέρω δεν πρόκειται να σταματήσω καμια ληστεία τράπεζας με αυτό αλλά μου κάνει. Οι μπάντες δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, η πρώτη κάτι έλεγε.Παραθέτω εδώ ενα κομμάτι τους για να μπείτε στο κλίμα.
Γενικά ήταν ωραάια,γνώρισα κόσμο, φόρεσα φοσφωριζέ βραχιολάκια, πήρα κοπλιμέντα για το μούσι μου (δυστυχώς το κοπλιμέντο προερχόταν απο κάτοχο μουσιου επίσης) μου προσέφεραν Ecstacy (Δε δέχτηκα. Γειά σου μαμά!), το οποίο μου το είπαν στην αρχή MD (το υποκορίστικο του MDMA απ’οτι με πληροφορεί το Google) και δεν καταλάβαινα τι ήταν και πρεπει να φάνηκα τρελο noob, γιατι ρώτησα 2-3 φορες τι να κάνουμε όμως, έτσι μαθαίνει κανείς.
Έπαιξα και L.E.D. Turtle Wushu, ένα πολύ ωραίο παιχνιδακι που χρειάζεται μόνο παίκτες και καπάκια απο μπύρα για να παιχτεί (και L.E.D. λαμπάκια στη προκειμένη περίπτωση) πράγμα που το καθιστά μέλος της λίστας “Παιχνίδια για μετά το τέλος του Πολιτισμού μας”.
Πάντως, η όλη νοσταλγία για τα 20s με έκανε να αναρωτίεμαι, υπήρχε πάντα αυτό? Καταλαβαίνω τη “Νοσταγία των 20 χρόνων πριν” είναι λογικό να νοσταλγούμε τη δεκαετία που μεγαλώσαμε,η γενία μου γουστάρει τα 90s, οι 20άρηδες των 70s γουστάραν τα 50s (American Graffiti, Grease κλπ κλπ). Μήπως η γενιά μου δεν έχει τοσο ξεκάθαρη ταυτότητα όσο π.χ. αυτές των 60s, 70s, και 80s η απλά η ταυτότητα αυτών των γενίων μου φαίνεται πιο ξεκάθαρη επειδή έχει φιλτράριστέι απο το καιρό που πέρασε?
Μεγάλα ερωτήματα που δε νιώθω ικανός αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίσω.
Ηλιθιωδώς δεν πήρα την Nikon μαζί, ήμουν μόνο με το έμπιστο iPod, άδραξα την ευκαιρεία να αποδείξω πως δε κάνουν τα ράσα τον παπά, και αποφάσισα να δοκιμάσω τις ικανότητες μου με τα πενιχρά πίξελ που διέθετα. Δεν είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αλλά να τα αποτελέσματα:
Νυστάζω, πολλά έγραψα, ποιός ξέρει τι ώρα θα ξυπνήσω άυριο. Πιθανότατα μεθαύριο.
~Garret
:)
Η νοσταλγία για μια εποχή που ποτέ δεν ζήσαμε είναι επειδή έχουμε μια συγκεκριμένη, συνήθως πολύ απλουστευμένη ιδέα, σαν καρικατούρα, για το τι κάνανε τότε. Η νοσταλγία για τα ’20s μου θυμίζει λίγο τη νοσταλγία για τον Μεσαίωνα που πολλοί έχουν, μεταξύ τους κι εγώ. Το γιατί σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε για το παρελθόν και γιατί όχι διαφορετικά καθορίζεται από ποιες πολιτισμικές δυνάμεις έχουν αφήσει το μεγαλύτερο στίγμα πάνω μας ως προσωπικότητες, ως γενιές και ως κοινωνίες.
Γιατί η νοσταλγία για τα ’20s είναι προτίμηση για ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, ένα είδος ντυσίματος, ένα είδος διασκέδασης, το οποίο είναι κομμάτι της ιστορίας της κυρίαρχης πολιτισμικής δύναμης στον κόσμο. Δεν είναι νοσταλγία φυσικά για τη Μικρασιατική Καταστροφή (το οποίο είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι όταν σκέφτομαι τα ’20s, μάλλον λόγω οικογενειακής ιστορίας), για παράδειγμα, όπως ένας φαν του Μεσαίωνα και του χάι φάντασι μάλλον δεν θέλει να θυμάται ότι αν ζούσε στον Μεσαίωνα θα φοβόταν και θα πέθαινε για τον Θεό και τον βασιλιά του (ή/και όλους τους ενδιάμεσους αφέντες του), δεν θα έφευγε ποτέ από την πόλη του πιθανότατα, θα άκουγε μουσική μόνο στα πανηγύρια, θα έχεζε και θα κατούραγε στους δρόμους (οι οποίοι πάντα είναι καθαροί στις ταινίες) και πιθανότατα να πέθαινε από πανούκλα ή κάτι τέτοιο που για μας φαίνεται αποτρόπαιο!
Ωραία μουσική. You should have tried the MD, τότε θα χόρευες σαν τον Μάικ απ’το Spaced!