Επιτέλους, έπεσε το ίντερνετ.

Αν κρατήσει αυτό για λίγους μήνες πιστεύω θα έχω παίξει όσα παιχνίδια έχω στη λίστα μου, θα έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που θέλω, θα έχω βελτιώσει κατά πολύ τις ζωγραφικές μου ικανότητες, θα έχω ερωτευτεί μια κοπέλα που θα γνωρίσω στο πάρκο που θα πήγαινω για τρέξιμο, τα μαλλιά της, στο χρώμα του μελιού, θα μυρίζουν βανίλια και θα έχει βγάλει βόλτα ένα ζωηρό λαμπραντοράκι που θα πλέκει το λουρί του γύρω από τα πόδια της….

Κάτσε, τι έλεγα;

Α, ναι, το ίντερνετ πάει λοιπόν. Αυτό βέβαια δε θα το διαβάσετε αν το ίντερνετ δεν ξανάρθει, αλλά το ίντερνετ θα έρθει αύριο. Σίγουρα, μα αφού αυτό μας είπαν και χτες. (Σαν ποίημα του Καβάφη, η έργο του Μπέκετ πω πω τα λογοτεχνικά namedrops). Οπότε για σας τους αναγνώστες αυτό το κείμενο θα υπάρχει στην σφαίρα της γνώσης σας μόνο στη περίπτωση που ξανάρθει το ίντερνετ και δεν γίνουν όλα αυτά που περιγράφω. Η δικιά σας επιπόλαιη και εφήμερη αναγνωστική ευχαρίστηση αντιμάχεται την δικιά μου αναζήτηση για ευτυχία γεμάτη, δε σας βρίσκω ξηγημένους.

Έχει κάποιο θέμα τελικά αυτό το post; Ή σαν μια πολύ προφανής αναλογία με τη ζωή είναι απλά μια σειρά από αποφάσεις, σπρωξίματα τα της τύχης και των άλλων ανθρώπων, το μόνο νόημα του αυτό που του δίνουμε στο νεκροκρέβατο (ή στη τελευταία παράγραφο, για όσους χάσανε την αναλογία) , έτσι για να μη νομίζουμε ότι θα τελειώσουν όλα χωρίς κάποιο λόγο.

Γιατί άραγε έχουμε ανάγκη ένα νόημα σε αυτά που κάνουμε;
Γιατί θέλουμε έναν Θεό, μια ιδεολογία, κάτι που να μας λέει ότι αυτά που κάνουμε αποσκοπούν σε κάτι έξω από τους εαυτούς μας;
Τόσο πολύ φοβόμαστε το ότι είμαστε μόνοι και πως είτε ανατινάξουμε ένα ορφανοτροφείο ανήμερα Χριστουγέννων είτε κάνουμε κάθε παιδάκι χαρούμενο, για το σύμπαν είναι το ίδιο πράγμα;
Τα άλλα ζώα δε χρειάζονται κάτι τέτοιο. Που τώρα που το σκέφτομαι τα άλλα ζώα τουλάχιστον προσφέρουν πολύ πιο πολύ από εμάς στην συντήρηση του τωρινού οικοσυστήματος, αν μη τι άλλο (έτσι γράφεται αυτό;) είναι ένας σχετικά αξιέπαινος λόγος ύπαρξης. Σχετικά.

Μεγάλο θέμα ανοίχτηκε, αλλά δε φοβάμαι, θα γράψω τα απομνημονεύματά μου σε offline αρχεία, κρατώντας τα για την στιγμή που θα μπορέσω να ξαναμπώ στο απύθμενο κοινό νου τον ανθρώπων, έχω χρόνο.

Πέρα από τα αστεία, που πολύ αμφιβάλω αν ήταν αστεία, τα μη σοβαρά έστω, κοίτα να δεις ένα πράγμα, λίγο έπεσε το ίντερνετ και έχω γράψει σχεδόν μια σελίδα.
Ντάξει δεν είναι και ότι καλύτερο έχει γραφτεί το τελευταίο λεπτό , αλλά είναι μια φάκιν προσπάθεια στο κάτω κάτω. Έχω ακόμα το δώρο του qb μέσα σε ένα γυάλινο ντουλαπάκι, secret, safe, για όταν υπάρξει η απόλυτη ανάγκη, στιγμές σαν αυτές όμως με κάνουν να νομίζω ότι δεν είναι θέμα ανάγκης, αλλά όρεξης για αλλαγή. Η οποία όρεξη υπάρχει μεν, αλλά την πνίγει μια πολύ δυνατή αντιπάθεια για αλλαγές και βελτίωση.

Πού θα πάει αυτή η βαλίτσα, θα φτάσουμε σε ένα σημείο οπού το να είμαστε συνδεδεμένοι θα είναι τόσο σημαντικό όσο το νερό και το ρεύμα; (δεν είναι ήδη;)
Θα υπάρχουν εγκλήματα που οι ποινές τους θα είναι αντίστοιχες. Η μεγίστη των οποίων θα είναι ο δια βίου αποκλεισμός από το ίντερνετ. Θα αφήνει τους ανθρώπους κουφάρια, ανήμπορους να συνεννοηθούν και να λειτουργήσουν στον “πολιτισμένο κόσμο” όπως ο Case από το Neuromancer.
Θα είναι όμως αυτή λύση;

Μήπως έτσι θα δημιουργηθούν ομάδες απελευθερωμένων ανθρώπων, που θα διαβάζουν βιβλία σε παγκάκια δίπλα σε φθινοπωρινές παραλίες, θα βγαίνουν για χορό σε ταράτσες παίζοντας μουσική σε αυτοσχέδια όργανα, θα πηγαίνουν για πάρτυ με φαναράκια σε δάση το βράδυ.
Θα γελάνε με το σύστημα που θεώρησε τιμωρία να τους χαρίσει την ελευθερία τους.

Βέβαια χωρίς το Facebook σιγά μην καταφέρουν να συνεννοηθούν…

To internet ξαναήρθε, για να το γιορτάσουμέ πάρτε ένα τραπέζι, κέρασμένο απο το Google image search.

Chair

~Garret