Έχω μία εβδομάδα άδεια. “Αναγκαστική”, είχα 5 μέρες που έπρεπε να πάρω γιατί ο νόμος λέει πρέπει να πάρω 20 το χρόνο. Αν δε τις πάρω δε ξέρω τι θα γίνει, ίσως η Riot πάει όλη φυλακή; Με θυμάμαι να σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν να φτάνουν 20 μέρες μόνο το χρόνο, δουλεύω για να ζω, δε ζω για να δουλεύω. Και να που με βρίσκω σχεδόν Δεκέμβρη να “πρέπει να πάρω άδεια”. Δε ξέρω τι ακριβώς έγινε, αλλά έγινε.
Τέσπα, αυτή την εβδομάδα την περνάω με πολύ απλούς στόχους: Να μείνω σπίτι. Να παίξω παιχνίδια. Να βάλω σκούπα.
Με ευχαρίστηση αναφέρω πως έχω πετύχει και τα τρία, και η εβδομάδα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Life is Strange is Nice
Μιλώντας και πράγματα που τελειώνουν, έπαιξα το τελευταίο επεισόδιο του Life is Strange αυτή την εβδομάδα. Θυμάστε που είχα γράψει ένα ποστ για το πρώτο επεισόδιο όταν είχε βγει; Πως περνάει ο καιρός.
Το Life is Strange έχει μπει με περίσσια άνεση στο top 10 των παιχνιδιών που έχω παίξει. Με εξαίρεση μια-δυο περιπτωσούλες που το gameplay γινόταν χαζό, το όλο παιχνίδι είναι μια υπέροχη ιστορία με χαρακτήρες που είναι αληθινοί και μια αισθητική που είναι τόσο ειλικρινής που ακόμα και όταν δεν “συμπαθούσα” τους χαρακτήρες, ήταν τόσο καλογραμμένοι που τους αποδεχόμουν όπως είναι. Όσα πολύγωνα και να έχουμε στη διάθεση μας τη σήμερον, πόσα λίγα παιχνίδια μπορούν να το καταφέρουν τέτοιο καλό γράψιμο ρε παιδί μου. Αναρωτιέμαι γιατί. Η κοστίζει πολύ ή δε πουλάει, πολύ φοβάμαι το δεύτερο, για αυτό και χαίρομαι που το Life is Strange χαίρει τέτοιας μεγάλης, για τα δεδομένα του, επιτυχίας.
Είναι μια ωραία ιστορία, μια ιστορία που μόνο μέσα από ένα βιντεοπαιχνίδι θα μπορούσε να ειπωθεί. Η τελευταία επιλογή του παιχνιδιού είναι σπαρακτική, μέχρι και ο τρόπος που είναι γραμμένη, ενεργητικά και όχι παθητικά είναι εκεί για να ενισχύσεί το impact του παιχνιδιού.
Ταιριαστή μουσική, ωραίοι χαρακτήρες, ιστορία που δε πατάει σε κλισέ. Πολύ μεράκι βαλμένο μέσα σε κάθε γωνίτσα του παιχνιδιού.
Μπράβο στην DONTNOD που το έφτιαξε και στην SQUARE ENIX που το έκανε publish, θέλω και άλλα τέτοια.
Τα λέμε,
~Garret