Εν δυνάμει σημαντικά πράγματα μπήκαν στο φούρνο της τελευταίες μέρες, προσπαθώ να τα διαχειριστώ με λογική και συγκρατημένο ενθουσιασμό γιατι ακόμα τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μεταξύ κύλικος και χειλέων πολλά πέλει, που μας έλεγε και η Καστρίτη. (αχ που είσαι που μου χες βάλει και 4!)
Σήμερα λοιπόν συνέχισα με αποφασιστικότητα την αποστολή μου να βρώ νόστιμες σταφίδες ανάμεσα σε κουραδάκια απο λαγούς, με αυτό φυσικά εννοώ να βρώ καλές ταινίες τρόμου.
Η ταινία που είδα λεγόταν V/H/S και πρόκειται περι μιάς συλλογής απο ταινιές μικρου μήκους, με μια πολύ χαλαρή πλοκή που να της ενώνει. Κάποιες ήταν καλύτερες απο τις άλλες, αλλά αυτή που μου έμεινε ήταν η “The Sick Thing That Happened to Emily When She was Younger”. Ήταν μια ιστορία γυρισμένη εξόλοκλήρου απο Skype το οποίο την έκανε ρεαλιστική και πρωτότυπη. Κατάφερε μέσα σε 12 λεπτά, η ταινιούλα αυτή να είναι creepy, να χτίσει αληθοφανείς,καλοφτιαγμένους χαρακτήρες ακόμα και να ξαφνιάσει τον θεατή σε κάποια σημεία. Σαν να μην έφταναν αυτά, έριξε και λίγο tits & gore μέσα, όμως ίσα ίσα μια πρέζα, έτσι για να πάρει γεύση (πάρτε και μαγείρική αναλογία,αμέεε) και ποτέ δε βασίστικε σε αυτά.

Ύπάρχει, καταλήγω, κάποια ιδιάιτερη άξια στο μηκρό μήκος.

(όχι, είμαι υπεράνω αυτού του αστείου, προχωράμε.)

Είτε σε διηγήματα είτε σε ταινίες, το μυστικό πιστεύω είναι να πείς όσο το δυνατόν λιγότερα. Να δώσεις ίσα ίσα τον σπόρο της ιδέας στον θεατή και μετά να του αφήσεις τα ύλικα και τα εργαλεία να φανταστεί αυτος τα υπόλοιπα. Έτσι καθιστάς τον καθένα ήμισκηνοθέτη της δικίας του ιστορίας, την οποία φροντίζει να κάνει προσωπικά τρομακτική, όπως μόνο ο ίδιος μπόρει .

Όπως λένε για την Μηχανολογία και τη Συγγραφή: “Κάτι είναι τέλειο, όχι οταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορείς να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει κατι άλλο που να μπορείς να αφαιρέσεις.”

Σαν το pixelart ένα πράγμα. Κοίτα να δείς.

~Garret